Je stapt op het podium met een verlangen.
Je staat daar en reikt uit.
Het uitreiken wordt niet beantwoord.
Je verlangen wordt niet ingewilligd.
Wat doe je?
- Word je boos en/of verdrietig en ren je weg van het podium? Kom je nooit meer terug?
- Ga je gek doen om toch nog te kijken of het wel beantwoord wordt? Je gaat maar door zonder contact?
- Loop je van podium en voel je wat er is. Accepteer je de teleurstelling, kijk je naar je eigen handelen en bekijk je wat het volgende is wat je wil?
Wat is het verschil tussen de eerste twee reacties en de laatste?
De eerste twee reacties zijn instinctieve primaire kindreacties. De impulsieve reactie die je geeft, de reactie die je zo goed kent. Dat is de manier die je jezelf hebt aangeleerd om met dit soort situaties om te gaan. De vraag is of dit antwoord passend is.
De derde reactie is een reactie van een volwassene die voelt en begrijpt dat het heel vervelend is dat je verlangen niet beantwoord wordt. Die begrijpt dat dat ook kan, zo gaan de dingen soms. De teleurstelling mag er zijn en je kan er met een liefdevolle blik naar kijken. Tegelijkertijd kun je trots zijn dat je het geprobeerd hebt. Je hebt je kwetsbaar opgesteld, risico genomen om iets te willen zonder dat je wist of je het zou krijgen of niet.
Mijn reactie en steun
Deze week had ik zelf drie momenten waar ik mezelf voor mijn gevoel op het podium zette en ik niet wist of mijn verlangen om uit te reiken beantwoord werd. Dat vond ik weer zo spannend om te voelen. Zeker omdat de eerste twee mogelijke reacties zo mijn voorkeur hebben (mijn instinctieve reactie). Dat gebeurde ook toen het uitreiken niet beantwoord werd. Of niet beantwoord werd op het moment dat ik het wilde.
Gelukkig had ik steun om voor de derde reactie te gaan. Ik was hard op weg met zowel reactie 1 en 2 te dealen met de situatie. Daardoor hoefde ik de teleurstelling niet te voelen en kon ik het bij de ander leggen.
Wat was het fijn dat ik in liefdevolle ogen kon kijken waardoor ik niet de eerste twee voorkeursreacties maakte en wel de derde. Met veiligheid en liefde kon ik kiezen voor reactie 3, een dienende reactie voor mij en mijn omgeving. Met hulp kon ik reflecteren op wat er gebeurde en zien wat mijn eigen aandeel was wat maakte dat mijn verlangen niet ingewilligd werd.
Ik kon ook voelen dat het ook bij het leven hoort dat het soms zo gaat. Een opdrachtgever kan een andere keuze maken en de opdracht aan iemand anders geven. Deze reden hoeft niets met mij te maken heeft. Een opdrachtgever kan ene opdracht intrekken. Of ik had duidelijker moeten zijn in mijn behoeften bij een vriendschap. Of dat mijn goedbedoelde actie qua timing net niet paste tijdens mijn intervisiebijeenkomst. Of dat iemand anders iets anders wil dan ik. Allerlei redenen waardoor mijn verlangen niet ingewilligd wordt, ik er wel van kan balen en ook trots kan zijn dat ik wel uitgereikt heb.
Ik coach andere mensen en heb natuurlijk ook mijn eigen klussen, thema’s die bij mij persoonlijk spelen, te doen. Ik heb ook te leren en wil als coach, trainer en interimmer voorbeeldgedrag tonen. Het is pittig om gedrag te veranderen en met werkelijke thema’s aan de slag te gaan.
Het is mijn klus om mijn gedrag te veranderen want het maakt mijn leven liefdevoller en leuker. Het alleen doen en zelf dragen betekent ook steun halen bij anderen. Daar zit voor mij de vooruitgang, vroeger deed ik het allemaal zelf en alleen. Ik had een muur om mij heen. Nu heb ik de moed om me kwetsbaar op te stellen bij mensen om mij heen waar ik me veilig voel. Dat vind ik zowel eng als heel fijn. Met hun om mij heen kan ik leren en groeien. Ze zijn mijn boeien op mijn weg. Daar ben ik dankbaar voor.
Ik ben zelf voor mijn klanten ook graag die liefdevolle omgeving waar mensen zich kwetsbaar kunnen voelen om te leren. En zo kan ik het ook zijn omdat ik die weg ook zelf te lopen heb!
We kunnen leunen bij elkaar om elkaar compleet te maken.
We kunnen niet de klus voor en van een ander doen.
We kunnen er wel voor elkaar zijn bij het zelf leren stappen zetten op een nieuwe weg.
Het is dus een leerzame week!